Buskerfestival #3 Steve Leon & Mila Francis - Michiel D'Haeze - Mountain Son - Flats & Sharps GC De Wildeman Herent (29-09-2023) reporter & photo credits: Freddie info club: GC De Wildeman © Rootsville 2023

Bij 'GC De Wildeman' in Herent stappen ze het nieuwe seizoen in met het 'Buskerfestival' dat hier aan zijn derde editie toe is. Een formule die ontstaan is bij Kurt De Bont en zijn 'Rootstown' en hier vandaag een degelijke diversiteit komt aan te bieden in een formule die al wel is gekend. Diversiteit in de muziekgenres is ook geen loos begrip bij 'GC De Wildeman' die daardoor moeiteloos hun jaarlijkse abonnementen aan de man kunnen brengen.

Voor zij die het nog niet weten, de term 'Busking' is in Engeland ontstaan in de helft van de 19de eeuw en is een andere benaming voor wat wij noemen een straatzanger al werd nog veel vroeger in de geschiedenis in Spanje het woord 'Buscar' ook al gebruikt. Afspraak was er in de 'Trouwzaal' van het oud-gemeentehuis van Herent en zo leren we meteen ook het labyrint van kamertjes en gangen kennen in dit gebouw.

Een meer dan behoorlijke opkomst waarbij het opdelen in drie groepen ervoor zorgt dat de 'Buskers' hier voldoende bijval zullen kennen. Het zijn het ook de abonnementhouders van 'GC De Wildeman' die hier komen proeven van bluegrass, blues, county en folk. Buiten de vaste bezoekers van dit gezellig gemeenschapscentrum zijn er ook trouwe fans van de concerten van 'Rootstown' komen opdagen zoals Annick en Carl die vanuit Rillaar er een avondje uit van kwamen te maken. Ik kreeg dan weer de uitleg over deze beleving van een gids wiens naam ik vergeten ben te vragen en uiteraard ook van Jan Ieven die buiten muzikant ook hier assistentie verleent aan Pieter Taccoen en zo aan de programmatie helpt sleutelen.

Zoals gezegd vertrekken de drie samengestelde 'gezinnen' richting Buskers en volg ik zo een willekeurige groep waarvan de gids ons naar een kleine ruimte brengt die als 'klein theater' mag worden bestempeld. Busking wil ook zeggen akoestisch zonder versterking en het is zo in die hoedanigheid dat we 'Steve Leon & Mila Francis' leren kennen.

'Steve Leon & Mila Francis' zijn buiten twee bandleden bij hun groep 'The Accusations' ook in real life aan elkaar verbonden wat dan weer bevorderlijk is voor het componeren van songs, al hoeven het geen murder ballads te worden ;-). Ze zijn afkomstig uit het Antwerpse en leunen op gebied van muziekkeuze aan bij de Alternatieve country.

Uiteraard is het hier vanavond volledig akoestisch en dat is niet altijd evident te noemen maar het bewijs dat dit ook mogelijk is wordt hier vanavond geleverd door dit duo. Hun debuut EP die ook als vinyl wordt aangeboden kwam eerder dit jaar uit bij het Duitse 'Off Label Records'. Met 'Ride Along The River' openen Steve en Mila hier vanavond met eentje waarbij fijne Americana in het oor springt.

Mila Francis is in het gezelschap van een mandoline en een viool, daar waar Steve Leon zichzelf komt te begeleiden op akoestische gitaar en vocals. Een nummer als 'Winter Garden' brengt ons ondanks de 'Indian Summer' die we beleven al meer in de sfeer van het siezoen dat er zit aan te komen. 'Untill We Fall'. Als Cowgirl en Cowboy weten Steve an Mila de bezoekers wel heel stil te krijgen wat natuurlijk ten goede komt voor een intieme sfeer.

Voor het nog uit te brengen 'Untill We Fall' schakelt Mila over naar de 'fiddle' en samen met de weemoedige klank van dit instrument maakt dit van het nummer een mooie ballad in wording. Totaal iets anders is hun afsluiter 'Clowns' en neeje, dit heeft niet met onze politiek te maken. Een meer dan sterk begin voor onze groep met het aanhoren en beleven van 'Steve Leon & Mila Francis'.

Via onze gids gaan we zo richting misschien wel een luguber deel van dit oud-gemeentehuis en komen zo terecht via een doolhof van gangen op 'de zolder'. Helaas geen verborgen schatten laat staan dat er spookt. Gans achteraan is er van een ruimte een concertzaaltje gemaakt voor 'Michiel D'Haeze'.

Michiel D'Haeze is een singer-songwriter die bekend staat om zijn fingerpickin' gitaarspel. Vanavond krijgen we hier een mix van covers en originals en zo opent hij met eentje van Michael Davis Pratt AKA Jim White. Met diens 'Still Waters' komen we zo uit bij eentje van Jim uit 1997. Ook hier zitten we op zolder aan Michiel's lippen gekluisterd.

Met een eigen nummer als 'The Game' bewijst hij ons hier dat de skills van een singer-songwriter hem duidelijk in het DNA zitten, reden waarom hij al als voorprogramma van zovele artiesten als zijn er Fabrizio Poggi en 'A Murder in Mississippi' kwam te spelen.

Wanneer Michiel zijn akoestische gitaar komt om te ruilen voor een resonator is het moment voor de aanwezige bluesliefhebbers eraan gekomen om even op het puntje van hun stoel te gaan zitten. Samen met die metalen klanken en een heerlijke slide brengt 'Michiel D'Haeze' zo ook het country bluesje 'John Henry'. Deze blues-folk gaat over de legende van een 'John Henry' ten tijde van de Amerikaanse slavernij. Of het nu een legende is of realiteit dat laten we in het midden, de blues bij dit nummer, die gaat wel dwars door je heen.

Na 'Spiderdog' nemen we helaas ook afscheid van Michiel en dat is dan het nadeel van een 'Busker' want in het echte leven kan het dan op vraag wat uitlopen maar vanavond moeten we ons hier aan een strak schema houden.

Al laatste Busker komen we hier terecht in een repetitiekot waar, het mag gezegd worden, pokken warm is. Voor ons staat 'Mountain Man'. Deze multi-instrumentalist is bezig met zijn eerste tour doorheen Europa en zijn roots liggen in het plaatsje Eugene in de staat 'Oregon' AKA 'The Beaver State'.

Samen met zijn 'Dobro' zal de blues hier komen boven drijven en zo opent hij hier met 'I Wish I Had A Dollar'. Hij put uit twee decennia aan songwriting-ervaring en laat zich inspireren door folk-, country- en blues iconen: Willie Nelson, Bob Dylan, Gillian Welchen door zijn behendig fingerpicking en slide-gitaarwerk creëert Mountain Son een tijdloos en origineel geluid.

Het daarop volgende 'Singing To The Mountain' is een nummer dat je kan terugvinden op zijn in 2022 uitgegeven album 'Hard Working Man'. Ook de songs 'Little Annie' en 'Sugartown' en 'Money' komen uit dat zelfde album.

En zo komen we aan het einde van deze editie van het 'Busker Festival'...of toch niet? De bezoekers ervan weten dat het event steeds wordt afgesloten met een ietwat vollediger concert en daarvoor tekenen hier vanavond 'Flats & Sharps'.

En zo bevinden we ons terug in de 'Trouwzaal' van dit gebouw. Deze ruimte is getooid met statige geschilderde portretten van notabelen uit de gemeente als zie ik die van oud-burgemeester 'Willy Kuijpers' (1937-2020) er niet tussen hangen. Misschien in het nieuwe gemeentehuis? ;-)

'Flats & Sharps' dan maar. Misschien is deze stringband dan wel de reden waarom ik richting 'GC De Wildeman' ben afgezakt. Dit is de derde keer op een week tijd dat ik ze 'live' ga bekijken en het was vorige maandag dat ze gewoon outstanding waren. Alles heeft uiteraard te maken met de opstelling en toen ik midden op het tapijt die ene 'mic' zag staan was ik er meteen gerust in. Dit zou een replay kunnen worden van maandagavond.

Deze akoestische formatie brengt ons onvervalste bluegrass en bestaat uit Mickey Ponsford op madoline, Danny Hart gewapend met banjo en fiddle, Josh Warner op de akoestische gitaar en Liam Fitzharris vergezeld van die warme sound van een contrabas. Voeg daarbij nog eens de uitstekende samenzang van dit viertal en we zitten zo gebeiteld voor een hoogstaand avondje incluis de droge Britse humor van Mickey.

Deze nazaten van Bill Monroe openen hier vanavond met een nummer als 'I'm Better Of Without You' en zo zitten we bij hun vorig jaar uitgebracht album 'In The Glass'. Dat hun Bluegrass aanstekelijk werkt is meteen te horen aan het applaus dat ze hier in ontvangst mogen nemen.

Na een paar nummers op banjo schakelt Danny Hart over naar de 'fiddle' en komen we zo uit bij een luik onvervalste drinkin' songs en zitten we zo ergens op dat groene eiland. Moeiteloos schakelen ze over van Bluesgrass naar Irish folk en terug met 'Ray' en dat gaat dan weer over een boot. Met Ray gaat het terug meer uptempo en wordt het alsmaar moeilijker om stil te blijven zitten en dit door toedoen van die aanstekelijke banjo tunes.

Ook Liam Fitzharris werd in de spotlights gezet en dit als iemand met een 'face of a criminal but with the heart of an angel' en zo kwamen we met 'Blue Moon of Kentucky' uit in 1945 bij eentje uit van 'Bill Monroe & The Blue Grass Boys'. We krijgen nog het mooie 'I'm Doing Fine' en met  'I Was Born To Be With You' is het einde van hun deelname hier in zicht. Nog eens alles geven met 'My Walkin' Shoes Don't Fit Me Anymore' en zo is hier vanavond iedereen een trouwe Bluegrass fan geworden en nemen we voldaan afscheid van dit meer dan geslaagd 'Busker Festival' hier in 'GC De Wildeman'.

Pieter of Jan?